Zdrada trybunalska kasty sędziowskiej – przerobili ofiary w oprawców

Cała liberalnie oświecona Europa grzmi na Polskę za rzekome niszczenie niezależności sądownictwa. Przeciw zamachowi na trzecią władzę mobilizuje swoje siły Komisja Europejska z poszczególnymi komisarzami. Jej z reguły wstawiony szef, J.-C. Juncker zapowiedział pilne zajęcie się stanem polskiej praworządności.

Szef KE oczywiście najbardziej zagorzałe wsparcie otrzymał od deputowanych frakcji chadeckiej w Parlamencie Europejskim, do której należą przedstawiciele PO i PSL, a najwięcej do powiedzenia mają niemieckie CDU i CSU. Chadecy wezwali Komisję Europejską i rządy krajów UE do reakcji na „poważne pogwałcenie podstawowych wartości” oraz do podjęcia działań wobec rządu Polski. Do chadeków dołączyli liberałowie i socjaliści. To odzew na wprowadzane przez PiS zmiany ustaw regulujących działanie Krajowej Rady Sądownictwa i Sądu Najwyższego.

Dlaczego właśnie oni tak nerwowo reagują na polskie reformy systemu sprawiedliwości? Na pozór sprawa wydaje się oczywista – stają w obronie polskich kolegów z eurofrakcji, którzy już zaczynają odpowiadać za machlojki z lat swoich rządów, ale dotąd pokładali nadzieje w sprzyjających im niektórych sędziach. Takich, jacy w 2008 r. w Trybunale Konstytucyjnym wydali orzeczenie, które miało bronić wolności Polaków, ale może stać się jednym z narzędzi prowadzących do ich zniewolenia.

Trybunał z wolnością na ustach przeciwko narodowi

W 2008 r. chodziło o wolność słowa i swobodę badań naukowych. Sędziowie uznali, że jeden z artykułów kodeksu karnego ogranicza te wolności. Orzekli niezgodność z konstytucją artykułu 132 a, który głosił: „Kto publicznie pomawia naród polski o udział, organizowanie lub odpowiedzialność za zbrodnie komunistyczne lub nazistowskie, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”. Przygotowaniem do tego orzeczenia była zmasowana kampania prasowa, głównie w „Gazecie Wyborczej”. Ten, pozornie sprzyjający wolnościom obywatelskim, wyrok Trybunału był tylko elementem znacznie szerszej gry na pozbawienie Polaków ich praw. Ta rozgrywka ma wymiar kontynentalny i dotyczy suwerenności większości narodów europejskich.

Prof. Tadeusz Marczak, historyk i politolog, na wykładzie zorganizowanym w maju przez Ruch Narodowy we Wrocławiu, przedstawił analizę celów Niemiec w Unii Europejskiej. Profesor podkreślił, że Niemcy podporządkowały sobie struktury europejskie i walutę euro. Przekształciły instytucje i pieniądz w narzędzia swojej polityki. Przy ich pomocy chcą zrealizować cele, których nie osiągnęli używając czołgów. Jednak nie narzucą swojej woli krajom, których władze nie pozwolą na rozsadzanie państwa od środka – przede wszystkim gospodarcze. Poligonem takiej polityki stała się Grecja. Najpierw skorumpowano administrację państwa. Za jej zgodą rozpoczęto, prowadzone w dużym stopniu przez kapitał niemiecki, przepłacone i nie zawsze potrzebne inwestycje oraz zakupy. Skąd my to znamy – owe aquaparki w każdej gminie? Grecy zanim się obejrzeli byli już po uszy zadłużeni. Tym bardziej, że musieli spłacać kredyty z niemieckich banków, które zaciągnęli na te budowy i zakupy. Tymczasem budżet Niemiec na kredytach i pożyczkach dla Grecji w ramach programu pomocowego zarobił na czysto 1,34 mld euro – poinformował dziennik „Sueddeutsche Zeitung”. Gazeta wymienia m.in. kredyt udzielony Grecji w 2010 r. przez Kredytowy Bank Odbudowy (KfW), który przyniósł dotąd budżetowi państwa niemieckiego zysk z odsetek w wysokości 393 mln euro „netto, po odliczeniu wszystkich kosztów refinansowania”. Niemiecki budżet zarobił też na pilotowanym przez Europejski Bank Centralny (EBC) programie skupowania greckich papierów dłużnych w latach 2010 – 2012. Zysk z tych pożyczek odprowadzany jest co roku przez EBC do banków narodowych krajów strefy euro. Od 2015 do niemieckiego Bundesbanku wpłynęło z tego tytułu 952 mln euro.

Nad tak drenowaną Grecją kuratelę roztoczyła międzynarodowa banksterka z tzw. Trojki, która praktycznie pozbawiła Greków niezależności. Każda ważna dyskusja rządu i parlamentu musi odpowiadać wytycznym Trojki.

Polska głównym celem

O podobnym modelu podporządkowania Polski myślą niemieccy stratedzy – przestrzega w swoim wykładzie prof. Marczak. Tymczasowo ten plan został zakłócony przez politykę PiS, skierowaną przede wszystkim na zwalczanie korupcji. Jednak Niemcy prowadzą bardzo systematyczną i długofalową politykę, i zapewne są przygotowani na przeczekanie chwilowo niekorzystnej dla nich sytuacji. Osłabianiu polskiej pozycji w układzie międzynarodowym ma służyć nie tylko gospodarka. Bardzo ważnym elementem tego ataku jest niemiecka polityka historyczna, której wsparcia udzielają decyzje polskich sędziów takie, jak przytoczone orzeczenie Trybunału.

Otóż – zdaniem Marczaka – wiele wskazuje, że na zachód od Odry prowadzone są prace nad odwróceniem wyników II wojny światowej, w tym zmianą polskich granic. 6 września 2003 r. prezydent Niemiec, Johannes Rau w przemówieniu do Związku Wypędzonych nazwał ustalenia konferencji poczdamskiej za dokonanie „straszliwego bezprawia” wobec Niemców. Powiedział: „Zbrodnicza polityka Hitlera nie usprawiedliwia nikogo, kto na straszne bezprawie odpowiedział strasznym bezprawiem”. W październiku 2003 r. Rau i Kwaśniewski podpisali deklarację gdańską, zapowiadającą „ponowne przemyślenie wysiedleń Niemców” po II wojnie. To przejaw groźnego dla nas sukcesu na kolejnym etapie konsekwentnej i przejrzystej polityki Niemiec. Zauważmy, że w Polsce używa się terminu repatriacja, czyli powrót do ojczyzny. Natomiast Niemcy formuły wypędzenia używają konsekwentnie od lat 50-tych – zamiast terminu z konferencji poczdamskiej „zorganizowane przesiedlenie ludności niemieckiej”. To jednak nie koniec tej bezczelnej manipulacji. Niemiecka definicja wypędzonego obejmuje też pojęcie utraty miejsca pracy i źródeł utrzymania, a więc Hans Frank też byłby wypędzonym, bo stracił posadę Generalnego Gubernatora i biuro na Wawelu. Na tej zasadzie status wypędzonych uzyskała rodzina Eriki Steinbach, bo straciła miejsce pracy w administracji okupowanej Polski, chociaż rodzice Eriki pochodzili z Nadrenii i Berlina, a ona urodziła się w okupowanej Polsce, a nie w ojczystych stronach rodziców.

Pseudopolscy intelektualiści

Co gorsze, po 1989 r. ta formuła wypędzenia jest też rozpowszechniana na gruncie polskim. Zaczęli jej używać bezkrytycznie (?) niektórzy polscy (?) historycy, politycy i publicyści. Do tego dochodzi pomniejszanie i fałszowanie roli Niemców w ludobójstwach II wojny. Przykładem może być apel Marcusa Mekela (deputowanego do Bundestagu z SPD) z lipca 2003. Pozornie chodziło o polemikę ze Steinbach, ale zręcznie przemycił on główne założenia niemieckiej polityki historycznej – rozerwał związek między zbrodniami Niemiec a decyzją o wysiedleniach z Polski, Czechosłowacji i Węgier. Według interpretacji Mekela, ciemną plamą w historii jest fakt wypędzenia w sumie ok. 70 mln osób z powodu pochodzenia etnicznego, a nie dokonane przez jego rodaków zbrodnie. Tak więc nie chodzi już o przedstawicieli narodu odpowiedzialnego za największe ludobójstwo w dziejach, ale o represjonowanie przez aliantów (a szczególnie Polaków) innych z powodu ich pochodzenia etnicznego. Ukrywa się w ten sposób odpowiedzialność Niemców za zbrodnie wojenne i wprowadza nową „zbrodnię”, za którą odpowiedzialność ponoszą również Polacy. Pod tym apelem i jego tezami podpisali się W. Bartoszewski i B. Geremek, a także K. Kutz i R. Thun. Sprawa jest o tyle poważna, że według niemieckiej doktryny prawnej, wypędzenie to zbrodnia przeciwko ludzkości, która nie podlega przedawnieniu oraz wymaga moralnego i materialnego zadośćuczynienia. Konsekwencją takiego stanowiska było stwierdzenie w 2004 r. czołowego niemieckiego publicysty Christopha von Marschalla, że Polska musi liczyć się z wypłatami odszkodowań dla wielomilionowej rzeszy wypędzonych Niemców. W tak niepokojącym dla przyszłości narodu polskiego scenariuszu biorą udział nie tylko intelektualiści i politycy znad Wisły, ale też sędziowie. Czym innym bowiem, niż prawnym potwierdzeniem prawdziwości tezy niemieckiej, jest orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o nielegalności karania rojeń o odpowiedzialności narodu polskiego za zbrodnie komunistyczne lub nazistowskie, a w domyśle jakiekolwiek, jakie tylko się pojawią?

W tej sytuacja podjęta przez PiS operacja wymiany kasty sędziowskiej jest kolejnym groźnym kontratakiem na niemiecką strategię. Jeśli w sądach zasiądą ludzie identyfikujący się ze swoim pracodawcą, czyli płacącym podatki na ich pensje narodem, to o takie orzeczenia może być trudniej. Polskie instytucje przestaną wspierać niemiecką politykę, na której końcu jest przywrócenie granic sprzed II wojny i polityczno-ekonomiczne podporządkowanie tego co z Polski zostanie. Stąd kwik sędziowskiej kasty popierają nie tylko polscy politycy liberalni i lewicowi (choć praktyka rządów tych z drugiej orientacji z lewicowością nie ma nic wspólnego). Wspierają ich z całych sił ci, którym zaczyna się burzyć misterny plan, a którzy podporządkowali już sobie eurokratów w Brukseli.

Nie popieramy PiS-u – za dużo u nich choćby kato-hipokryzji – ale w tych działaniach należy rządzących wspierać i nie zważać na KODo-kwiki. Walka idzie o niezależność – a w zasadzie – o byt, całego narodu.

Wrocławski wykład prof. Marczaka:

NA ZDJĘCIU: „wypędzony” Hans Frank szczęśliwy z decyzji polskiego Trybunału Konstytucyjnego, FOT: wikimedia.org

Jeśli masz ochotę – zapisz się na ukazujący się raz w tygodniu newsletter informujący o nowych wpisach na naszym blogu. Wystarczy przysłać e-mail z hasłem NEWSLETTER w tytule na adres: rudaweb.pl@gmail.com